پاشیده است حجم تماشا به آسمان

خورشید جان سپرده در آغوش کهکشان

پشت تمام ثانیه ها ایستاده است

یک اتفاق ساده تر از آب بی گمان

فصل بهشت یخ زده در ذهن شب ولی

در کوچه پرسه می زند آدم به عشق نان

حتی کلاغ قصه به مقصد رسیده است

مامانده ایم در تب آغاز بی زمان

شاعر سروده است خودش را به جای سیب

حوا ما رها شده در ذهن امتحان

حالا به جرم اینکه غزل چیده می شود

تبعید می شود به خودش شاعری جوان

این ابتدای قصه و آغاز رفتن است

شاعر کلاغ گم شده در عمق داستان

من مرده ام اگر چه نفس میزنم هنوز

با آنکه می تپد رگ جان در تنم هنوز

افتاده ام به خاک ولی دست دارها

پیچیده اند مثل تو برگردنم هنوز

نفرین به عشق گفتم و باور نمی کنم

دست تو مانده است به پیراهنم هنوز

یک عمرگفتمت که سراپا توام ولی

زیبای من ببخش من اینجا منم هنوز

با آنکه مرگ در نفسم موج میزند

اما به درد زندگی آبستنم هنوز

حرفی نمانده در دلم اما قسم به مرگ

مانند بغض در تب ترکیدنم هنوز

از آن روز رفتی چو قربانیم

و در کنج غربت ، چو زندانیم

سکوت غریبانه ام آرزوست

نمانده رهی جز پشیمانیم

تو رفتی و چشمم به دنبال تو

به دامت فتادم ، چو قربانیم

بدان بعد تو ای نوید بهار

ز دست خزان کنج ویرانیم

من آن عشق کولی شده در کویر

من اینجا پی ، ماه کنعانیم

بجز شعر همدم ندارم رفیق!‏

نگو که گذشته ، غزلخوانیم

به افسونی مرا افسانه کردی

چه آسان در دل من خانه کردی

سکوت و خلسه ما را شکستی

و صید عقل و دین رندانه کردی

به تصویری مرا از کنج مسجد

گرفتار در میخانه کردی

شراب کهنه گشتی در نگاهم

دو چشمان مرا پیمانه کردی

چو شمعی ساده بودی و صمیمی

مرا برگرد خود پروانه کردی

سرودی شعر هایی از رفاقت

غزل های مرا افسانه کردی

سبوی آشنایی را شکستی

مرا با خویشتن بیگانه کردی

بیا و قلم را دوباره بگیر

ز دست من ای همدم ناگزیر

بیا ای تمام لطافت بیا

بیا ای رهای همیشه اسیر

تو آن رود نوری که جاری شدی

بخواهی نخواهی در این آبگیر

برای سرودن ببین مانده ام

بیا واژه واژه مرا دستگیر

نمی آید از ذهن آشفته ام

سواد سواری ، صدای سفیر

ازین سبز ماندن دلم زرد شد

خوشا باغ های سپید کویر

خوشا طاق های هراسان آب

خوشا بوته های گز سر بزیر

هوای گون دارد آهوی دل

بیا دام غفلت ز راهش بگیر

پرستوی گم کرده راهم هنوز

به راه تو دیده براهم هنوز

ندارد نگاهت محبت مگر

نبخشیده ای تو گناهم هنوز

طلوع رخت مانده در خاطرم

از آن شام سخت و سیاهم هنوز

ندارم به کنج دلی آشیان

شکسته پر و بی پناهم هنوز

جوانی برای تو دادم ز کف

زیان دیده ای سر براهم هنوز

اگر چه ز بام دلم پر زدی

نرفتی ز باغ نگاهم هنوز

من آن پای در گل به کوی توام

چو ابری بر آن روی ماهم هنوز

نمی میرد آن آتش اشتیاق

تنور است، سینه ز آهم هنوز

شبی مانده زان آشنایی و من

هراسان بانگ پگاهم هنوز

اندازه یک آسمان دلگیرم از تو

ای بی وفا ، نامهربان دلگیرم از تو

پیغام ها دادم به باد صبح گاهی

از تو ندیدم یک نشان ، دلگیرم از تو

پروانه را تا قاصد کوی تو کردم

آتش زدی او را به جان ، دلگیرم از تو

گفتم که شد یلدا شب تنهایی من

گفتی که تا فردا بمان، دلگیرم از تو

تا قصد شکوه کردم از این بی وفایی

دادی رقیبم را نشان ، دلگیرم از تو

من آمدم دستی به دامانت بگیرم

رفتی چرا دامن کشان ، دلگیرم از تو

بسکه وفا کردم مرا دیوانه خوانند

مردم از این زخم زبان دلگیرم از تو

گاهی اگر دارم به لب ها پیش رویت

لبخنده ای اما بدان دلگیرم از تو

با یک جهان غم می روم آخر ز کویت

از این جهان تا آن جهان دلگیرم از تو

مهربانی نه مکان و نه زمان می خواهد

سبدی عشق و وفا از دل و جان می خواهد

مهربانی به توانمندی و ناداری نیست

دل بی کینه و تأثیر زبان می خواهد

نقل بی پرده این قصه دیرینه عشق

سینه ای سوخته و طبع روان می خواهد

اگر آیینه گفتار ندارد رنگی

از صمیمیت کردار نشان می خواهد

جا گرفتن به نهان خانه دلها سخت است

معرفت بر دل اسرار نهان می خواهد

گر در رحمت حق بسته شود روزی چند

حکمتی هست که اندیشه در آن می خواهد

چقـــــــدر بی رنگند دردهایت

و

چـــــــه آسوده می جنگد

اقیانوســـــــ اضطرابت

در حجم کوچکترین زخـــــــم هایم.

،

نمادهای تـــــــو

از دل بشقابـــــــ پرنده های نارس می آیند

و من از بـــــــوی پونـــــــه

بر لبـــــــ های اردیبهشت می گویم

وقتی ترنـــــــج ها را

با گلوله می چینـــــــی

چشمانـــــــ باغبان

دستان خالـــــــی مرا لمس می کند

و دیگـــــــر

رگبرگـــــــ های سیب

میزبان عـــــــابری نیستند.

رفتی و شکستی دل ای سوخته جان ساغر

بنگر تو نگارم را با درد تو دمسازم

رفتی و نشستم بر خاکستر احساست

ققنوس شدی و من سیمرغ پر آوازم

ققنوس کجا بود و ققنوس کجا خواندش

دیوانه شدم از بس با آینه همرازم

پیروز شدی و من بازنده این بازی

در بازی قسمت من هر ثانیه می بازم

ای شمع شب ظلمت بعد از تو منم شمعم

همچون تو به این مجلس می سوزم و می سازم