‏ ‏ آنان که بر دست امواج رفتند رو سوی دریا

‏ ساحل نشینان نبودند چشمان حیران فردا

‏ ‏ از هفت دریای عرفان تا هفت وادی حیرت

بر موجی از خون گذشتند توفان سواران غیرت‏ ‏

‏ ‏آغازشان هجرتی سرخ پایان شان رجعتی سبز

یعنی که آخر ندارد افسانه ی امتی سبز‏ ‏

‏ ‏آنان که شعر خدا را در خون و آتش سرودند

چشمان تشبیه ها را بر جلوه ی حق گشودند‏ ‏

آنان به پیشانی خویش یک تکه خورشید بستند‏ ‏

تا انتهای سیاهی رفتند و شب را شکستند‏ ‏

این خاک از خون آن ها یکسر شقایق نشان است‏ ‏

یعنی بهاران این دشت تا قرن ها جاودان است‏ ‏

حالا بیا تا من و تو با یاد این بی قراران‏ ‏

‏ ‏ شعر لطیفی بگوییم با نام تندیس باران

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: