او دوست بود با کلمات و ستارگان

بر برجي از فلز، شب خاموش پادگان

مي­خواست نامه­اي بنويسد، ترانه ­خواند

تا ماه را به خواب کند، مثل کودکان:

دلتنگ نيستم که بپرسي براي که؟

عاشق که نيستم که بگويي چرا جوان؟

اين ابرها براي تو بالش کن و بخواب

ماه عزيز، ماه جوان، ماه مهربان!

سرباز، فکر کرد به يک روز خط خطي

سرباز، فکر کرد به شبهاي امتحان

آوازهاي زخمي ســــرباز، تا سحر

تکرار شد، ستاره ستاره، دهان دهان

وقت سحر که بين شب و روز مي­کند

پوتين تابه­تاي خودش را به پا جهان

ســرنيزه­ي هزار ستاره، به سمت او

چرخيد و دســت بند زدش ماه ديده­بان

تا عصــــــر، در ادامه­ي آواز او چکيد

از ابرهاي ســـوخته ، نعــش پــرندگان....