تصور کن بهاری را که از دست توخواهد رفت
خم گیسوی یاری را که از دست توخواهد رفت
شبی در پیچ زلف موج در موجت تماشا کن
نسیم بی قراری را که از دست تو خواهد رفت
مزن تیر خطا آرام بنشین و مگیر از خود
تماشای شکاری را که از دست تو خواهد رفت
همیشه رود با خود میوه غلتان نخواهد داشت
به دست آور اناری را که از دست تو خواهد رفت
به مرگی آسمانی فکر کن محکم قدم بردار
به حلق آویز داری را که از دست تو خواهد رفت

ما را کبوترانه وفادار کرده است
آزاد کرده است و گرفتار کرده است
بامت بلند باد که دلتنگیت مرا
از هر چه هست غیر تو بیزار کرده است
خوشبخت آن دلی که گناه نکرده را
در پیشگاه لطف تو اقرار کرده است
تنها گناه ما طمع بخشش تو بود
ما را کرامت تو گنه کار کرده است
چون سرو سرفرازم و نزد تو سر به زیر
قربان آن گلی که مرا خوار کرده است

بخند... اگر چه شمعی و از سوختن نپرهیزی
نبینم ات که غریبانه اشک می ریزی
هنوز غصه خود را به خنده پنهان کن
بخند . . . گر چه تو با خنده هم غم انگیزی
خزان کجا، تو کجا؟ تکدرخت من! باید
چو برگ ریخته بر شاخه ها بیاویزی
درخت، فصل خزان هم درخت می ماند
تو فصل سبز بهاری، که گفته پاییزی؟
تو را خدا به زمین هدیه داده چون باران
که آسمان و زمین را به هم بیامیزی
خدا دلش نمی آمد که از تو جان گیرد
و گرنه از دگران کم نداشتی چیزی

رسيده‌ام به خدايی كه اقتباسي نيست
شريعتي كه در آن حكم‌ها قياسي نيست
خدا كسي است كه بايد به ديدنش برويم
خدا كسي كه از آن سخت مي‌هراسي نيست.
فقط به فكر خودت باش،اي دل عاشق
كه خودشناسي تو جز خدا شناسي نيست
به عيب پوشي و بخشايش خدا سوگند
خطا نكردن ما غير ناسپاسي نيست
دل از سياست اهل ريا بكن،خود باش
هواي مملكت عاشقان سياسي نيست

عــــــــــــاصی شدم ، بریـده ام از این همه عـذاب

 از گـریـه هــــــــــــای هـرشبـه ام روی رختـخواب

ده سال مـی شود کــــــــــــه بـرایـم غـریبـه ای

ده ســـــــــــال مـی شود کـه خـرابـم...فقـط خـراب

شایـد تـو هـم شبیـه دلــــــــــــم درد می کشی

 شـــــــــــاید تـو هـم همیشـه خـودت را زدی بـه خـواب

‎از مـن چــــــــــــه دیـده ای کـه رهـایـم نمی کنـی؟

جـز بیقـراری و غـم و انــــــــــــدوه و اعتصـاب؟

جــز فکـرهـای منفـی و تصمیـم هـای بــــــــــــد

 جـز قـرصهـای صـورتـی ضــــــــــــد اضطـراب؟

اصـلا تـو بـهترین بشـری!!مـن بــــــــــــدم بـدم!

بگـذار تـا فـرو بـروم تــــوی منــجلابـــــــــــ

پاره های یک تن و دور از همیم این روزها

مثل اوضاع زمانه درهمیم این روزها

فکر نان از عشق می کاهد مقصر نیستی

آه... ما بازیچه ی بیش و کمیم این روزها

می دویم و جاده انگاری دهن وا می کند

در هراس راه پر پیچ و خمیم این روزها

می رسد تا استخوان این زخم ها، اما هنوز

در امید واهی یک مرهمیم این روزها

سیب در دامانمان افتاد و دور انداختیم

وصله ی ناجور نسل آدمیم این روزها

تا کجاها می رسد فریادهامان تا کجا؟

در نی پوسیده ی خود می دمیم این روزها

بچگی کردیم، دنیا هم به بازیمان گرفت

دست هایت را بده...گم می شویم این روزها

:: موضوعات مرتبط: این روزهــــــــــا ، ،
:: برچسب‌ها: این, روزها, شب, شعر, غزل,

خالی تر ازسکوتم،از نا سروده سرشار

حالا چه مانده از من یک مشت شعر بیمار

انبوهی از ترانه ، با یاد صبح روشن

اما... امید باطل... شبـــــــــــ دائمی ست انگار

با تار و پود این شب باید غزل ببافم

وقتی که شکل خورشید ، نقشی ست روی دیوار

دیگر مجال گریه از درد عاشقی نیست

بار ترانه ها را از دوش عشق بردار

بوی لجن گرفته انبوه خاطراتم

دیروز: رنگ وحشت ، فردا: دوباره تکرار

پرواز را پرنده ! دیگر به ذهن مسپار

شاید از ابتدا هم تقدیر من سفر بود

کوچی بدون مقصد از سرزمین پندار

از پوچ پوچ رویا ، تا پیچ پیچ کابوس

از شوق زنده بودن... تا خنده ای سرِ دار

مدتی شد که در آزارم و می‌دانی تـــــــــــو
به کمند تو گرفتارم و می‌دانی تـــــــــــو
از غم عشق تو بیمارم و می‌دانی تـــــــــــو
داغ عشق تو به جان دارم و می‌دانی تـــــــــــو
خون دل از مژه می‌بارم و می‌دانی تـــــــــــو
از برای تو چنین زارم و می‌دانی تـــــــــــو

امشب میان رونق مهتاب بر زمین
با باد هم صدایم و با ماه هم نشین
وقتش رسیده است خداحافظی کنم
با جذبه ی نگاه تو ای دلرباترین
دست از تو شسته ام دگر آلوده ام مکن
خو کن به خاطرات ، مرا خوبتر ببین
تنها نگاه می کنمت من ز دوردست
فرصت برای خیره شدن نیست نازنین
آغاز بی ملاحظه ، پایان ناگزیر
گاهی رسیدن است و هر از گاه اینچنین...
این بار هم برنده ی میدان تویی قبول
بازی بهانه بود که رسوا شوم... همین

زیر این سقف كه پا بند تكانی هم نیست

 لرزش شعر نباشد ، هیجانی‎ ‎هم نیست

شب! برای تب آیینه "دراز"است اما

شعر اگر باشد و دیدار تو،" آنی" هم نیست

چه كنم چشم تو بر چشم من آوار شده ست

 سر ِ این زلزله جای نگرانی هم نیست

تو به ابری تر از این فاصله می اندیشی

من به این درد كه رد هیجانی هم نیست

عقده ی شعر مزین به نگاهت شده است

 ‎این چه بیماری حادی ست كه پیدا كردم؟

قهرمانم توئی و از تونشانی هم نیست

نشانیــــــــــ ، ،
:: برچسب‌ها: نشان, شب, شعر, ژنـــــــــــرال, غزل, ,