‎‏ نمی دانم دلم دیوانه کیست . . .‏‎

دل دل نکن ، نفس به نفس، پا به پا بیا

این کوچه را غزل به غزل تا خود خدا

روزی میان چشم تو کاشانه داشتم

چشمت کجا و کنج سکوت قفس کجا

بی تو همیشه ابر دلم گریه می کند

یکبار هم کنار تو ابری نشد هوا

رفتی به دور خاطرها غم حصار زد

فریاد و گریه های دلم مانده بی صدا

له می شدم شکستن من را کسی ندید

بر کاغذ زمانه نوشتم. فقط خدا

دیوار قامتم شده خم ، تا تو می روی

آوار می شوند به رویم خرابه ها

تو می رسی و بغض دلم پاره می شود

ای خنده ات حضور هزاران اقاقیا

بگذار در هوای نگاه تو بشکنم

دل دل نکن ، نفس به نفس ، پا به پا بیا

عـــمر مـــن گـــم می شـــود، فـــکر دقایـــق نیستـــم

زنـــده ام بـــی عمـــر مـــادامی کـــه عاشـــق نیستـــم

در سکـــوت چشـــم هایت زنـــدگی معنـــا گـــرفت

بـــا نگـــاه مـــردم دوران موافـــق نیستـــم

بـــا هـــزار رو یـــک حـــدیث از مـــن بریـــدی خـــوب مـــن

در حـــدیث عـــشق تـــو مـــن اهـــل منطـــق نیستـــم

تـــا زمـــان جـــاری و تـــا بـــوی بهـــار و بـــاغ هســـت

تـــو گلـــی و مـــن بـــه جـــز خـــار شقایـــق نیستـــم

می پـــری از آشیانـــه، یـــاد مـــن را خـــاک کـــن

بعـــد پـــرواز نگـــاهت می کنـــم دق ، نیستـــم

مـــی روم از شهـــر بیـــرون ، بـــا خیـــال تـــو ، اگـــر

بـــا تصاویـــر قشنـــگ تـــو مطابـــق نیستـــم

شـــادی و شـــور شکستـــن هـــا همـــه تقدیـــم تـــو

بـــی تـــو جـــز ســـوز غـــم و آوای هـــق هـــق نیستـــم

بر ضریـــح چشـــم هایـــت دســـت امیـــدم شکفـــت

می نشینـــم منتظـــر هـــر چنـــد لایـــق نیستـــم

می زند شب سکه از گیسوی تو

می دود آیینه با سر سوی تو

می پرد رخسار مه از روی شرم

آب می رقصد به شوق روی تو

در قفس، مرغان به شوقت زنده اند

معجزه موساست در بازوی تو

پا به پای فتنه بیدار مدام

آفتابی در خم ابروی تو

می زند پر در هوایت آرزو

سایه زانو می زند در کوی تو

دل به دریا می زند غواص عشق

تا که جا گیرد دمی پهلوی تو

جلوه می گیرد لب سبز بهار

گر گذارد شانه بر زانوی تو

تا ابد از قله های شب گذشت

آن که مست افتاده از جادوی تو

ریشه در حسن تو دارد آفتاب

دستگیر سایه گردد موی تو

در دل تارخ ها ، اسطوره شد

سربدار خصلت نیکوی تو

می زند شب سکه از گیسوی تو

می دود آیینه با سر سوی تو

می پرد رخسار مه از روی شرم

آب می رقصد به شوق روی تو

در قفس، مرغان به شوقت زنده اند

معجزه موساست در بازوی تو

پا به پای فتنه بیدار مدام

آفتابی در خم ابروی تو

می زند پر در هوایت آرزو

سایه زانو می زند در کوی تو

دل به دریا می زند غواص عشق

تا که جا گیرد دمی پهلوی تو

جلوه می گیرد لب سبز بهار

گر گذارد شانه بر زانوی تو

تا ابد از قله های شب گذشت

آن که مست افتاده از جادوی تو

ریشه در حسن تو دارد آفتاب

دستگیر سایه گردد موی تو

در دل تارخ ها ، اسطوره شد

سربدار خصلت نیکوی تو

بیاد من سری بزن ، به من که سر نمی زنی

تب سفر همین و بس ، نگو که دل نمی کنی

اگر چه بین شهر شب اسیر غصه ها شدم

تو روشنای زندگی ، تو ماه خانه ی منی

تو تک سوار آبی هوای قصه ها شدی

شبیه ابر آسمان ولی زجنس آهنی

دلم گرفته از زمان ، ز چشم های این و آن

دلی که خوش نمی شود، به اشک های ناتنی

فقط تو رنگ چشمه ای ، همیشه خوب و مهربان

به روی خاک شب زده تویی که پاکدامنی

میان چشم های تو اگر چه جا گرفته ام

مرا عذاب میدهد همین که فکر رفتنی

امیر هر غزل تویی ، برو سفر به خیر باد

خیال توست زندگی ، و تو همیشه با منی

سقف آسمان پایین، آمد از نگاه تو

خوشه خوشه تا سرزد، آدم از گناه تو

خط سیر چشمت را، تا همیشه گم کردم

خوب من خداحافظ ، رفتم از نگاه تو

خوش نشسته ای اما، هیچ کس نمی داند

پشت آینه خم شد زیر بار آه تو

قامت افق را هم، عاقبت عمودی کرد

پشت میله زندان، پشت راه راه تو

سایه روشن چشمت، رنگ و بوی رفتن داشت

می رود دل تنگم بی تو در پناه تو

ما آخرین آسمان را تقسیم بال تو کردیم

یعنی که ما پرزدن را عمری وبال توکردیم

دیگر جنوب نگاهم شرجی تر از ساحل توست

تا مشرق عاشقی را سمت شمال تو کردیم

فهمیده بودم کویرت دستان باران ندیده است

روزی که خود را اسیر عشق محال تو کردیم

تقویم های دروغی از انفعال ایستادند

روزی که ما مبدأ خود، را ماه و سال تو کردیم

حافظ هم از پرسش ما اندیشه اش خسته میشد

از بس که اصرار بی جا در کار فال تو کردیم

در پنجه اضطراب افسانه ها شد گرفتار

وقتی که ما گردن خود جای مدال تو کردیم

ای اولین زخم پرواز بر شانه های تو برخیز

ما آخرین آسمان را عمری وبال تو کردیم

تنها، میان آه و سکوت کبوتران

ماییم و یک گلوی پر از بغض؛ بی دهان

این حسرت همیشه تاریخی من است

از چشم های آبی و باران ام بخوان

برشانه های زخمی من پیر می شوند

آن حسرت قدیمی و این عشق توأمان

دیگر تمام زمزمه ها، ناشنیدنی است

چیزی به نام عشق نمی بارد این زمان

پرواز کن! به نام رسیدن؛ به نام صبح

حتما اگر دوباره نمی خندد آسمان

با من بخوان! دوباره بخوان-آبی زلال

ساحل نشسته در غم توفان ناگهان

بگذار آئینه امشب ما را مقعر ببیند

●●●

نزدیک نزدیک نزدیک یعنی که در بر ببیند

●●●

بی وزن و بی قافیه شو ، مثل نسیمی که شعرم

●●●

خود را رها مثل ابری در ما شناور ببینید

●●●

هی! باغبان آمد و من ، حس بهاری ندارم

●●●

می ترسم از اینکه گل را بیچاره پرپر ببیند

●●●

با دیگران هر چه کردی ، جور تبر را کشیدم

●●●

رحمی ، مبادا که جنگل داغ صنوبر ببیند

●●●

وقتی نفس ها گلوله، شد نامه ام را نوشتی

●●●

شک دارم از اینکه چشمم ، رنگ کبوتر ببیند

●●●

تنها برو . . . بیا نخند و بگو. . . ببینــــ

♥♥

این جا مگر کجاست زمینــــ ، خاکــــ گل ، همینــــ

♥♥

ما یک اکیپــــ بی مخــــ و بی عقلــــ و بی شعور

♥♥

باشد قبولــــ . . . هر چهــــ تو گفتی ، نرو . . . بشینــــ

♥♥

از آنــــ یکی نبود و یکیــــ بودها کهــــ بود

♥♥

حوا و آدمــــ و تلهــــ و چند نقطهــــ چین

♥♥

تا سیب و گندمــــ و خود ابلیســــ و عاقبتــــ

♥♥

اخراج از بهشتــــ و یک راستــــ تا زمینــــ

♥♥

بعدشــــ بساط زندگیــــ و . . . قصهــــ هم رسید

♥♥

آنــــ جا کهــــ پا گذاشت جلو ، اولینــــ جنین

♥♥

بیچارهــــ قلبها همهــــ از دمــــ تپیده اند

♥♥

حالا رسیدهــــ کار بهــــ دکتر و آسپرینــــ

♥♥

دنیا همانــــ که بود ، همان استــــ شک نکنــــ

♥♥

عشقــــ از همانــــ نخستــــ نبود اهل عقل و دین

♥♥♥♥♥♥

این سطرسطرهای پی در پی

که زیر دندانهایم

فقط له نمی شوند

که نوشته می شوند

چیزی جز پاورقی از کتاب خطی خانه ای تحت تصرف

میراث فرهنگی نیست

کتاب خطی نیست

اصلا هیچ کجای جای جای کسی نیست

که از تو حرفی نزد

به گوشش نرسد

مگر باد بیکارنشسته،ببینید!

میان این همه دیوار

با قدمت این

ضرب المثل های گوش تا گوش

می شود به گوشش نرساند

منظورم تویی

به پاورقی مراجعه شود

اهـمـیــت نـــدارد تـــو بــــدی مــن دوســتـــت دارم تــو وقــتــی مــهربــان هــستــی مــن از احـــســـاس ســرشــارم

♥.♥.♥.♥.♥.♥

تـــو خــوبــی هــر کــه مــی گــویــد بــدی بـیـچـــاره دل داده

♥.♥.♥.♥.♥.♥

و از هــر کــس کـــه می خــواهــد تــو را مــن سـخـت بــیــزارم

♥.♥.♥.♥.♥.♥