تنها، میان آه و سکوت کبوتران

ماییم و یک گلوی پر از بغض؛ بی دهان

این حسرت همیشه تاریخی من است

از چشم های آبی و باران ام بخوان

برشانه های زخمی من پیر می شوند

آن حسرت قدیمی و این عشق توأمان

دیگر تمام زمزمه ها، ناشنیدنی است

چیزی به نام عشق نمی بارد این زمان

پرواز کن! به نام رسیدن؛ به نام صبح

حتما اگر دوباره نمی خندد آسمان

با من بخوان! دوباره بخوان-آبی زلال

ساحل نشسته در غم توفان ناگهان

بگذار آئینه امشب ما را مقعر ببیند

●●●

نزدیک نزدیک نزدیک یعنی که در بر ببیند

●●●

بی وزن و بی قافیه شو ، مثل نسیمی که شعرم

●●●

خود را رها مثل ابری در ما شناور ببینید

●●●

هی! باغبان آمد و من ، حس بهاری ندارم

●●●

می ترسم از اینکه گل را بیچاره پرپر ببیند

●●●

با دیگران هر چه کردی ، جور تبر را کشیدم

●●●

رحمی ، مبادا که جنگل داغ صنوبر ببیند

●●●

وقتی نفس ها گلوله، شد نامه ام را نوشتی

●●●

شک دارم از اینکه چشمم ، رنگ کبوتر ببیند

●●●

تنها برو . . . بیا نخند و بگو. . . ببینــــ

♥♥

این جا مگر کجاست زمینــــ ، خاکــــ گل ، همینــــ

♥♥

ما یک اکیپــــ بی مخــــ و بی عقلــــ و بی شعور

♥♥

باشد قبولــــ . . . هر چهــــ تو گفتی ، نرو . . . بشینــــ

♥♥

از آنــــ یکی نبود و یکیــــ بودها کهــــ بود

♥♥

حوا و آدمــــ و تلهــــ و چند نقطهــــ چین

♥♥

تا سیب و گندمــــ و خود ابلیســــ و عاقبتــــ

♥♥

اخراج از بهشتــــ و یک راستــــ تا زمینــــ

♥♥

بعدشــــ بساط زندگیــــ و . . . قصهــــ هم رسید

♥♥

آنــــ جا کهــــ پا گذاشت جلو ، اولینــــ جنین

♥♥

بیچارهــــ قلبها همهــــ از دمــــ تپیده اند

♥♥

حالا رسیدهــــ کار بهــــ دکتر و آسپرینــــ

♥♥

دنیا همانــــ که بود ، همان استــــ شک نکنــــ

♥♥

عشقــــ از همانــــ نخستــــ نبود اهل عقل و دین

♥♥♥♥♥♥

این سطرسطرهای پی در پی

که زیر دندانهایم

فقط له نمی شوند

که نوشته می شوند

چیزی جز پاورقی از کتاب خطی خانه ای تحت تصرف

میراث فرهنگی نیست

کتاب خطی نیست

اصلا هیچ کجای جای جای کسی نیست

که از تو حرفی نزد

به گوشش نرسد

مگر باد بیکارنشسته،ببینید!

میان این همه دیوار

با قدمت این

ضرب المثل های گوش تا گوش

می شود به گوشش نرساند

منظورم تویی

به پاورقی مراجعه شود

اهـمـیــت نـــدارد تـــو بــــدی مــن دوســتـــت دارم تــو وقــتــی مــهربــان هــستــی مــن از احـــســـاس ســرشــارم

♥.♥.♥.♥.♥.♥

تـــو خــوبــی هــر کــه مــی گــویــد بــدی بـیـچـــاره دل داده

♥.♥.♥.♥.♥.♥

و از هــر کــس کـــه می خــواهــد تــو را مــن سـخـت بــیــزارم

♥.♥.♥.♥.♥.♥

آه اگـــر جزر و مد نگاهتـــ بمانـــد

شعلـــه در شعـــر چشم سیاهتـــ بماند

راه کوتـــاه تر میشود تـــا در این شبـــ

یک غـــزل جنس چشمـــان ماهتـــ بماند

شبـــ سحر خیـــز تراز شقایق کنـــارم

رکعتـــی خوانـــد تا در پناهتـــ بماند

یـــا بیا پیش مـــن،منکـــه پیشت نشستم

یا بـــرو لااقـــل اشتباهتـــ بماند

نوبت عاشقـــی را بـــه تـــو میدهم کاش

نوبتـــم پیش تـــو مثل آهتـــ بماند

روزی شبیه تو خواهم شد روزی شبیه پریشانی

مثل دو چشم خیس مثل دو پهنه بارانی

من شعرهای بلندم را درگیسوان تو می پیچم

تو آن خطوط خیالی را با آن حکایت طولانی

در دشت های پراز آهو در برکه های پر از ماهی

بر آب داده می رقصی ، بر باد داده و می خوانی

در سرنوشت دو سرگردان ،همواره جای تلاقی هست

همواره جای تلاقی هست، روی خطوط دو پیشانی

این را نوشت و سپس جان داد مردی که کاسه زهرش را

نوشیده بود تک و تنها در یک غروب زمستانی

بعد از گذشت چندسال سرد و تکراری

امروز فهمیدم که شعر تازه ای داری

امروز فهمیدم تو هم مثل شب برکه

آن برکه بالای ده، از ماه سرشاری

هر چند می دانستم از تو انتظاری نیست

تو آسمان هستی و از خاک بیزاری

اما به خود می گفتم آیا چشم هایت را

بر بیکران این کویر نشسته می باری

ناگاه چندین کوه با هم یکصدا گفتند

هان ای کویر تشنه اندوهگین،آری

زنجیر می کشید که گیسو‏ ‏شد

محراب می کشید که ابرو‏ ‏شد

تصویر می کرد نقش خودش را، مرد

تصویر سخنی شد با نو شد

بادی وزید و روسری اش را برد

طرح خطوط قهوه ای اش‏ ‏رو شد

لبخند زد شکوفه آلو ریخت

زنبور شد عسل شد کندو شد

افتاد روی دفترخود عاشق

وابسته دو چشم دو آهو شد

میوه های کال

روی هزار علامت سوال

راهی دیار سیب می شوم

از درختان شرم می چکد

و شعرهایم خیس می شوند

میوه های کال که آب شدند و

تو هنوز در انتهای جاده ای ‏.‏ ‏.‏ ‏.

**********

قصہ

قضاوت گلهای سرنوشت

در دست توست

که چیده باشی انگشتانم را

از باغچه پیر اتنهای فصل

برف صعود کرده است

گرم می شویم

و کلاغ که سبدهای قصه را

به خانه می برد ‏.‏ ‏.‏ ‏.

**********

تولد

تولد کودکانه ام

درون سیبی کال

و

سکوت چند ساله پیکرم

در باغی پیر

چنگ زدن باران بر زخم های کهنه

تابش او ر ذهن عریانم

و پختگی ام در زنگ آخر ‏.‏ ‏.‏ ‏.

باد است و باد

خاطره ها آه گشته اند

هیچ است و هیچ

پایان سالیان وزیدن رسیده است

سرد است و سوز

شاعر تاریک باش تا

سر بر نیاورد

آفتاب شب زده تا سالهای سال

زرد است و خشک

دیوانه کبریت را بزن

تا دست های غم زده بالت شوند بال

بنویسید تب گنگ خیابان و بخوانید <<غزل>>

بنویسید خدا ، پنجره ، باران ، و بخوانید <<غزل>>

بنویسید دو سیب آه ، دو گندم دم و یک معجزه ، عشق

بعد فورا بنویسید دو انسان و بخوانید<<غزل>>

خوب دقت بکنید اینکه نوشتید دو سیب

نقطه ویرگول بگذارید و پشیمان بخوانید <<غزل>>

بنویسید تصادف شده و حادثه عشق ، و بعد

بعد اینجا بنویسید پشیمان و بخوانید <<غزل>>

بنویسید پرانتز ، همه ی خاطره های زیبا

خط تیره ، دل شیدا شده ، کتمان و بخوانید<<غزل>>

زیر عشق و تب و انسان و غزل خط بکشید

جای انسان بنویسید پریشان و بخوانید <<غزل>>

و نگویید چه شبهای بدی بود ، به باور برسید

بنویسید تب گنگ خیابان و بخوانید<<غزل>>

با سلام به همه دوستان عزیز که در این ساعات به وبلاگ بنده تشریف آوردند الان که دارم این مطلب رو می نویسم پنج دقیقه به تحویل سال باقی مونده یک سال دیگ از عمر ژنرال گذشت امیدوارم ژنرال صد ساله هم بشه سال 93 رو به تمامی مردم ایران زمین تبریک عرض می کنم امیدوارم سال خوبی رو در پیش داشته باشید. . . آمین

تا کی دلا شب تا سحر همخانه غمها شوی

تا کی اسیر این همه فریاد و شیون ها شوی

جانم به لب آمد ازین تنهایی و افسردگی

تا کی بنا داری فقط در انزوا تنها شوی

در باغ و گلشن غنچه زد صد شاخه نیلوفری

تا کی نمی خواهی دلا ، هم صحبت گلها شوی

بنگر که یاران سرخوش و مسرور با دلدارشان

تا کی پریشان غرق این دریای ماتم ها شوی

با خویشتن بیگانه ای خود را رها کن دلشده

تا کی نباید همنفس با خالق جان ها شوی؟

پرسه می زد غریبه ای تنها

خسته تر از همیشه در رویا

شاعری که غمش نظیر نداشت

تکیه زد بردلش ، و دستش را

برد در کیسه ی خیالی خود

شعرها را یکی یکی رد کرد

توی بن بست یک غزل واماند

چشم هایی که راه را سد کرد

چشم هایی که جنس باران بود

چشم هایی که رفته بود از یاد

چشم هایی که پیش چشم غزل

پیش چشمان خیس او جان داد

خاطراتش شبیه باران شد

قطره قطره چکید بر دفتر

طرحی از روز آشنائیشان

با نگاهش کشید بر دفتر

یک غزل یک ترانه ی رنگین

روی دفتر چه خوب می رقصید

پای چشمش به روی بند غزل

مثل یک حس تازه می لغزید

خسته شد از همیشه تنهایی

دفتر خاطرات خود را بست

پرت کردش کنار کیسه و بعد

چشم هایش به سوگ عشق نشست