توپي سفيد و صورتي اينجا در اين غزل

هي غلت مي خورد، همه ي مردم محل

فرياد مي زنند: کجا توپ مي رود؟

و بين بچه ها سر آن مي شود جدل

آن وقت مي رسد سر بيتي که کودکي

با چوبدست مي کند آن توپ را بغل

«من پا ندارم و تو بدردم نمي خوري

اما بيا و دوست من باش لا اقل

باباي من اگر چه فقير است، بد که نيست

چون قول داده پاي مرا مي کند عمل

مي گريد و مي افتدش از دست توپ و بعد

جا مي خورد به قهقه ي مردم محل

اين توپ پله پله مي افتد ز بيت هام

و مثل بغض مي ترکد گوشه ي غزل