فواره وار سر به هوائی سر به زیر

چون تلخی شراب گوارا و دلپذیر

ماهی تویی و اب من و تنگ روزگار

من در حصار تنگ وتو در مشت من اسیر

پلک مرا برای تماشای خود ببند

ای رد پای گمشده باد در کویر

ای مرگ می رسی به من اما چقدر زود

ای عشق می رسم به تو اما چقدر دیر

مرداب زندگی همه را غرق می کند

ای عشق همتی کن و دست مرا بگیر

چشم انتظار حادثه ای ناگهان مباش

با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

باز شب شد و ستاره هم امد

بغض من در سکوت اسمان ترکید

زهره همراه مشتری خم شد

دست های نگاه من بوسید

...

...

من هنوز هم در خودم بودم

و تو را می جوم به دندانم

ایه های سکوت شب ها را

هر شب از ذهن خانه می خوانم

...

...

کوچه گز می کند به شوق شما

تا حکایت به انتها برسد

بی نهایت صدای من خم شد

تا به گوش خود خدا برسد

...

...

گوش های سکوت پاره شدند

در فراز و نشیب رفتن من

من نمی گویمت بمان و بخوان

قصه ی اخرین شکستن من

...

...

راحت بخواب ای شهر ان دیوانه مرده است

در پیله ابریشمش پروانه مرده است

در تنگ دیگر شور دریا غوطه ور نیست

ان ماهی دلتنگ خوشبختانه مرده است

یک عمر زیر پا لگد کردند او را

اکنون که می گیرند روی شانه مرده است

گنجشک ها از شاخه هایم بر نخیزید

روزی درختی زیر این ویرانه مرده است

دیگر نخواهد شد کسی مهمان اتش

ان شمع را خاموش کن پروانه مرد است

///

مرابازیچه خود ساخت چون موساکه دریا را

فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسا را

نسیم مست وقتی بوی گل می داد حس کردم

که این دیوانه پرپر می کند یک روز گل هارا

خیانت قصه تلخی ست اما از که می نالم

خودم پرورده بودم در هواریون یهودا را

خیانت غیرت عشق است وقتی وصل ممکن نیست

چه اسان ننگ می خوانند نیرنگ زلیخا را

کسی را تاب دیدار سر زلف پریشان نیست

چرا اشفته می خواهی خدایا خاطر ما را

نمی دانم چه افسونی گریبان گیر مجنون است

که وحشی می کند چشمانش اهوهای صحرا را

چه خواهد کرد با ما عشق پرسیدیم و خندیدی

فقط با پاسخت پیچیده تر کردی معما را

www.hamid2007.loxblog.com

هم از سکوت گریزانم هم از صدا بیزار

چنین چرا دلتنگم چنین چرا بیزار

زمین از امدن برف تازه خشنود است

من از شلوغی بسیار رد پا بیزار

قدم زدم ریه هایم شد از هوا لبریز

قدم زدم ریه هایم شد از هوا بیزار

اگر چه می گذریم از کنار هم ارام

شما ز من متنفر من از شما بیزار

به مسجد امدم و نا امید بر گشتم

دل از مشاهده تلخی ریا بیزار

صدای تاری و گلدسته های پژمرده

اذان مرده و دل های از خدا بیزار

به خانه ام بروم خانه از سکوت پراست

سکوت می کند از زندگی مرا بیزار

تمام خانه سکوت تمام شهر صداست

از این سکوت گریزان از ان صدا بیزار

خطی کشید روی تمام سوال ها

تعریف ها معادله ها احتمال ها

خطی کشید روی تساوی عقل و عشق

خطی دگر به قاعده ها و مثال ها

خطی دگر کشید به قانون خویشتن

قانون لحظه ها وزمان ها و سال ها

از خود کشید دست وبه خود نیز خط کشید

خطی به روی دفتر و خط ها و خال ها

خط ها به هم رسید وبه یک جمله ختم شد

با عشق ممکن است تمام محال ها

...

بعد یک سال بهار امده می بینی که

باز تکرار به بار امده می بینی که

سبزی سجده ما را به لبی سرخ فروخت

عقل با عشق کنار امده می بینی که

حمد هم از لب سرخ تو شنیدن دارد

گل سرخی به مزار امده می بینی که

غنچه ای مژده پژمردن خود را اورد

بعد یک سال بهار امده می بینی که

...

در گذرازعاشقان رسید به فالم

دست مرا خواند گریه کرد به حالم

روز عزل هم گریست ان ملک مست

نامه تقدیر را که بست به بالم

مثل اناری که از درخت بیوفتد

در هیجان رسیدن به کمالم

هر رگ من ردیک ترک به تنم شد

منتظر یک اشاره است سفالم

بیشه شیران شرزه بود دو چشمش

کاش به سویش نرفته بود غزالم

هر که جگر گوشه داشت خون به جگر شد

در جگرم اتش است از که بنالم 

همراه بسیار است اما همدمی نیست

مثل تمام غصه ها این هم غمی نیست

دلبسته اندوه دامنگیر خود باش

از عالم غم دلرباتر عالمی نیست

کار بزرگ خویش را کوچک مپندار

از دوست دشمن ساختن کار کمی نیست

چشمی حقیقت بین کنار کعبه می رفت

انسان فراوان است اما ادمی نیست

در فکرفتح قله قافم که انجاست

جایی که تا امروز بر ان پرچمی نیست

...

روزی که ارغوان به تو نفروخت گلفروش

پیراهنی به رنگ گل ارغوان بپوش

از یاد بردن غم عالم میسراست

اکنون که با شراب نشد شوکران بنوش

گیرم که مثل موری از این سنگ بگذری

کوهیست پشت سنگ از این بیشتر مکوش

چون نی نفس کشیدن ما ناله کردن است

در شور نیز ناله ما می رسد به گوش

اتش بزن به سینه اتش گرفته ام 

اتش گرفته را مگر اتش کند خموش