اگر چه نزد شما تشنه سخن بودم

کسی که حرف دلش را نگفت من بودم

دلم برای خودم تنگ میشود اری

همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

نشد جواب بگیرم سلام هایم را

هر انچه شیفته تر از پی شدن بودم

چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را

اشاره ای کنم انگار کوه کن بودم

من ان زلال پرستم در اب گند زمان

که فکر صافی ابی چنین لجن بودم

غریب بودم گشتم غریب تر اما

دلم خوش است که در غربت وطن بوم

ژنرال...

شب گم شداست لای دو تا چشم قهوه ای

تقدیردر فضای دو تا چشم قهوه ای

از روی میز کار به من خیره می شوند

یک قاب عکس.چای.دو تا چشم قهوه ای

من زنده ام بدون تو شاید هنوز هم

پشت سرم دعای دو تا چشم قهوه ای

هر شب هنوز گوشه این قهوه خانه ها

من سال هاست پای دو تا چشم قهوه ای

جانا بریز در دل این لحظه های من

یک چای تلخ جای دو تا چشم قهوه ای

بی فایده است زندگی زنده بودنم

بگذار من برای دو تا چشم قهوه ای

ژنـــــــــــرال...

www.hamid2007.loxblog.com

سالها پیش صحرانشینی ساده لوح وخیالباف به نام ((لاوه))عازم شهر بزرگ((قانون))شد.لاوه از مال دنیا جز یک دست لباس مندرس و یک عصای فرسوده چیز دیگری نداشت.شهر قا نون شهر زیبایی بود که معابد و برجهای سر به فلک کشیده وقصر های پرشکوه و دیدنی داشت...

:: موضوعات مرتبط: داستان نشان افتخار، ،
:: برچسب‌ها: داستان, شب و شعر, دلنوشته, ,

ادامه ی مطلب

.:: ::.

درشبی ازشبهای بارانی بیروت سلیم افندی پشت میزتحریردرمقابل قفسه های پراز کتاب نشسته بود از کتاب های قدیمی و اوراق درهم ریخته وپراکنده گهگاه سری می جنباند وابرمتراکمی از دوداز دهان بیرون میداد. در آن حال سلیم افندی مشغول مطالعه ی رساله ای فلسفی بود رساله ای درباب خود شناسی ازتعلیمات سقراط حکیم به شاگردانش افلاطون...

:: موضوعات مرتبط: داستان خودشناسی، ،
:: برچسب‌ها: داستان, شب و شعر, دلنوشته, ,

ادامه ی مطلب

.:: ::.

خدا پشت وپناهت زود برگرد

فدای شکل ماهت زودبرگرد

هوا سرد است شالت را بینداز

بگیر این هم کلاهت زود برگرد

ببین این گونه نگذاری بماند

دو چشمانم به راهت زود برگرد

دلم را می شکانی ای مسافر

به جبران گناهت زود برگرد

برایت نیست جایی مثل خانه

به سوی زادگاهت زود برگرد

بیا از زیر قرآنم گذر کن

خدا پشت و پناهت زود برگرد

برای دل خوشی ام استخاره میگیرم

اگرکه خوب درنیامد دوباره میگیرم

همیشه سفره ی گسترده ی نگاهت را

برای برکت شعراستعاره میگیرم

برای این که مبادا خطا کند چشمم

از آب و آینه حتی کناره میگیرم

شبی که ماه نباشد سراغ چشم تورا

از آشنای قدیمش ستاره میگیرم

اگرچه حرف دلت راشنیده ام اما

برای دلخوشی ام استخاره میگیرم

 بوی ترانه های ازل میدهد لبت

خوش باش خوش که طعم عسل میدهد لبت

لب نیست نازنین ملکوت ملاحت است

بوی سبوی عزوجل میدهد لبت

بگشای آن طراوت فرزانه راکه باز

مارا شبانه ذوق غزل میدهد لبت

الله اکبرازتو که با خمربوسه ای

معنای ناب خیرعمل میدهد لبت

گل شرم گونه های تو خود وحی منزل است

بوی ترانه های ازل میدهد لبت

تو آسمانی و من ریشه درزمین دارم```

همیشه فاصله ای هست داد از این دارم```

قبول کن که گذشت ست کارمن از اشک

که سالهاست به تنهایی ام یقین دارم```

تو نیز دغدغه ات از دقایقت پیداست```

مراببخش که چشم نکته بین دارم```

بخوان وپاک کن و اسم خویش را بنویس```

به دفترغزلم هرچه نقطه چین...دارم```

کسی هنوز عیار تو رانفهمیده ست```

منم که از تو به اشعر خود نگین دارم```

.......................................................................

....................................................................... 

 اسم من چیست خدایا چه کنم یادم نیست```

امشب آماده شدم تاچه کنم یادم نیست```

من که همسایه ی نزدیک شقایق بودم```

پاشدم آمدم اینجا چه کنم یادم نیست```

من چرا از تو بریدم وچرابرگشتم

وبنا شد که دلم را چه کنم یادم نیست```

من نشانی دل دربه درم را بانو```

از تو پرسیده ام اما چه کنم یادم نیست```

این نوشته غزل کیست که من می خوانم```

اسم او چیست ؟ خدایا چه کنم یادم نیست```

 ♪♪ ♫♪♪ ♫♪♪ ♫♪♪ ♫♪♪ ♫

 رد شد درست یک دو قدم از مقابلم```

آرام ریخت پشت قدم های او دلم```

تبدیل شد به حس هبوطی که عاقبت```

باچشم های بسته فرو برد درگلم```

دریا نبود ..بودولی رد گام هاش```

طرحی همیشه ریخت براندوه ساحلم```

یک اتفاق ..نه که بیوفتد وبگذرد```

آمد نشست همنفسم شد و قاتلم```

حالاتمام رهگذران مکث میکنند```

این نقش ردپای شماهست یا دلم```

اززندگانیم گله دارد جوانیم

شرمنده ی جوانی ازاین زندگانیم

دارم به دل هوای صحبت یاران رفته را

 یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم

پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق

داده نوید زندگی جاودانیم

چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر

وز دورمژده ی جرس کاروانیم

گوش زمین به ناله ی من نیست آشنا

من طایرشکسته پرآسمانیم

گیرم که آب ودانه دریغم نداشتند

چون میکنند باغم بی همزبانیم

ای لاله ی بهارجوانی که شدخزان

ازداغ ماتم تو بهارجوانیم

گفتی که آتشم بفشانی ولی چه سود

برخواستی که برسرآتش نشانیم

 شمعم گریست رازبه بالین که شهریار

من نیزچون توهمدم سوز نهانیم

 (شهریار)

هی زخم میزنی که ببندی وواکنی

بادرد دردهای دلم را دوا کنی

این روزهابه هرچه توئی راضیم اگر

من رابه حال و روزخودت مبتلا کنی

انقدرواژه واژه به شعرم تنیده ای

یک حرف را اگربشودجابه جاکنی

سررشته ی طناب نجاتم به دست توست

عشقت کشیده هم بکشی هم رهاکنی

به هردلیل اصلابخواهید میشود

من رابه نام کوچکم امشب صداکنی 

این واژه هابدون توخمیازه میکشند

بایدپریشان غزلی دست و پاکنی

  مثل دو باد بادکــــــــ دربادهارها

گاهی بهم رسیده وگاهی جدا جدا

رقصان دست وپنجه ی بادیم وسرنوشت

با دو نخ سیاه که سرپنجه ی خدا

هی میکشد به این طرف وآن طرف تو را

هی میکشد به این طرف آن طرف مرا

ترس سقوط، جاذبه، دلواپسی، غزل

باید قبول کرد که من بی تو آشنا

میترسم از تموج این بادهای سرد

چیزی نمانده است که این بند نخ نما

کم کم مرا رها کند ازاوج آسمان

داری مرا در این همه غم نه...کجا کجا

دست مرا بگیر که می افتم از خودم

وپرت میشوم به جهانی بی انتها

تو تکه پاره های مرا گریه میکنی

بگذارشهرپرشود از شور بچه ها...