پیشاپیش سال نو رو به همه شعرا و علاقمندان شعر و ادب و بی ادب تبریک عرض می کنم امیدوارم سال پرنور و پر پول و پربرکتی رو در پیش داشته باشین از دوستانی که در نبودم به ژنرال. . . سرزدند بسیار سپاس گذارم و اما در مورد موضوع پذیرش نویسنده هم بسیاری از دوستان عزیز برای شراکت با بنده پا پیش گذاشته بودند اما بیشترشون اثلا اهل شعروادب نبودند که بنده از نپذیرفتن شون بسیار شرمسارم یه بنده خدایی هم فرموده بودند که {مگه بلاک شما چه قد بازدید داره که می خای حند نفر رو با خودت شریک کنی؟} بنده حقیر هم به ایشون بسته های آموزشی بالا بالا رو پیشنهاد کردم بیچاره چقدر خوشحال شد بگذریم خدایش دلم بدجور گرفته بود اینجا رو هم که خودتون می دونید خونه بی کسی هاست اومدم غم و غصه هامو اینجا بزارم و برم راستش با این که عاشق شعر و ادب هستم اما می خوام بعد از این کمی بیشتر به درد و دل هام بپردازم البته این به اون معنا نیست که شعر رو از این وبلاگ حذف کنم بلکه می خوام در بین درد و دل هام از شعر استفاده کنم ژنرال. . . رتبه 1 رو در گوگل داشت بازدیدش هم عالی بود اما به دلیل بی توجهی های من به این روز افتاد خوب بگذریم خیالی نیست دوباره می سازمش طوری که از روز اولش هم بهتر بشه دوستانی که اهل شعر هستن و دوست دارن تو این وبلاگ نویسنده باشن حتما به بنده یه ندایی بدند. امیدوارم همیشه در پناه حق باشید.

سلام امشب بعد مدت ها تونستم یه سری به ژنرال بزنم دوستان هم بدجور بنده رو شرمنده خودشون کردن با یه عالمه کامنت تبلیغاتی ! اینکه میگن ایران دچار فقرفرهنگیه کاملا حقیقته باور کنید بنده جای این افراد خجالت می کشم آخه آدم اینقدر بی فکراینو بدونید اینجور کامنت ها واسه امثال من اثلا جالب نیست و باعث دلسردیه! خلاصه سرتون رو درد نیارم بعد اینکه کلی وبلاگ رو گردگیری کردم متوجه شدم که به تنهایی نمی تونم ژنرال رو اداره کنم حقیقتش جای خالیه یک نویسنده فعال اینجا حس میشه بعد رفتن نویسنده قبلی ژنرال بدجور ناامید شدم اما حالا می خوام دوباره شروع کنم حالا هر کسی که تمایل داره تو این وبلاگ نویسندگی کنه تو قسمت نظرات اعلام کنه بنده حاضرم به نویسنده های فعال شارژ بدم البته شما بعد از نویسنده شدن در این وبلاگ با من شریک میشید من حاضرم برای جلب اعتماد نویسنده آدرس منزل و شماره تلفنم رو بدم

‏ ‏ آنان که بر دست امواج رفتند رو سوی دریا

‏ ساحل نشینان نبودند چشمان حیران فردا

‏ ‏ از هفت دریای عرفان تا هفت وادی حیرت

بر موجی از خون گذشتند توفان سواران غیرت‏ ‏

‏ ‏آغازشان هجرتی سرخ پایان شان رجعتی سبز

یعنی که آخر ندارد افسانه ی امتی سبز‏ ‏

‏ ‏آنان که شعر خدا را در خون و آتش سرودند

چشمان تشبیه ها را بر جلوه ی حق گشودند‏ ‏

آنان به پیشانی خویش یک تکه خورشید بستند‏ ‏

تا انتهای سیاهی رفتند و شب را شکستند‏ ‏

این خاک از خون آن ها یکسر شقایق نشان است‏ ‏

یعنی بهاران این دشت تا قرن ها جاودان است‏ ‏

حالا بیا تا من و تو با یاد این بی قراران‏ ‏

‏ ‏ شعر لطیفی بگوییم با نام تندیس باران

‏ ‏ بر لوح غم ات هر چه فزون تر اثرافتاد

‏ ‏ بر جان شقایق شرری بیش تر افتد

‏ ‏هفتاد سحر سجده به درگاه تو کردیم

‏ ‏تا پرتوی از حسن رخ ات در نظر افتاد

‏ ‏ گر شمع حرم در تب عشق تو نمی سوخت

‏ ‏ پروانه به گردش ز چه رو در خطر افتاد

‏ ‏ از دوری روی تو و تکرار شب تار

‏ ‏ چون باد خزان آینه با عشق درافتاد

‏ ‏حق بر من افسرده اگر در به دری بود

‏ ‏بسپار به خاکم که غم ات کارگر افتاد

‏ ‏یا رب نظری کن که به پیمانه درآییم

‏ ‏ که آن سجده و محراب همه بی ثمرافتاد

‏ ‏ باز چشم خاطره ، رو به روی ماه بود

‏ ‏ بخت دختر غزل مثل شب سیاه بود

‏ ‏ آسمان فاصله تا سواحل خیال

‏ ‏ می رسید و باد غم پشت موج آه بود

‏ ‏ برگ خشک یاد من ، بر درخت ذهن تو

‏ ‏ ‏می خورد تکان و کاش مرگ اشتباه بود

باغ خاطرات من امتداد انتظار‏ ‏ ‏

‏ ‏یک سبد نگاه کال میوه های راه بود

‏ ‏ خدا تکہ ای از ماہ را بہ من داد بہ اندازہ شب صبور نبودم گرفت.

‏ ‏ ♥♥♥

‏ ‏ از پیشانی آدم برفی لاغرخواندم کہ بھار نزدیک است.

‏ ‏ ♥♥♥

‏ سیب ترین اتفاق زندگی من تویی کہ می افتی.

‏ ‏ ♥♥♥

‏ ‏ بی تو تمام عکس ھای جھان یک نفر کم دارد.

‏ ‏ ♥♥♥

‏ ‏ طـــــــــرح

‏ ‏ صخره ها مرا به نام {غریب} مے خوانند همین . . . آشنایی بزرگے است که اتفاق مے افتد.

‏ ‏ طـــــــــرح

‏ ‏ دریا شبے که وصله ے چشم تو شد بزرگ شد.

‏ ‏ طـــــــــرح

‏ ‏ آتش روے دستم بریز پشتم به اعتقاد یخ زده بود باید وضو کنم و روے پاے تو بایستم.

‏ ‏ طـــــــــرح

‏ ‏ لطیف . لطیف تر از صداے تپیدن نور؛ وساده چه دروغ لطیفے است اگر که بگویم دوستت دارم.

‏ ‏ طـــــــــرح

‏ ‏ نارنج هاے خاطره را که مے چید زمین دلم پر مے شد از صداقت ترش ، و شیرینے نگاه هاے آبدار بهترین طعم لحظه بود.

‏ ‏ طـــــــــرح

‏ ‏ تعلق قشنگ ترین رهایے است ، وقتے که به دست هاے تو ایمان مے آورم.

سیگار پشت سیگار دود مے شود و من همچنان خیره به عکس و تکیہ به دیوارم گاهے فکر مے کنم سرنوشت بے رحم ترین واژه دنیاست مے خندم و به آسمان نگاه مے کنم چشمانم مانند سدے پر از اشک آماده شکستن است خدایا بہ من بگو چند سیگـــــــــار بہ پایانم مانده ‏.‏ ‏.‏ ‏.‏ ‏