تنها، میان آه و سکوت کبوتران

ماییم و یک گلوی پر از بغض؛ بی دهان

این حسرت همیشه تاریخی من است

از چشم های آبی و باران ام بخوان

برشانه های زخمی من پیر می شوند

آن حسرت قدیمی و این عشق توأمان

دیگر تمام زمزمه ها، ناشنیدنی است

چیزی به نام عشق نمی بارد این زمان

پرواز کن! به نام رسیدن؛ به نام صبح

حتما اگر دوباره نمی خندد آسمان

با من بخوان! دوباره بخوان-آبی زلال

ساحل نشسته در غم توفان ناگهان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: