.فریـاد زد و سکـوت سنگـیـن را کشت

.بـاغـیـرت خود رقیـب دیرین راکشت

.دیـــروز خبـــرنگــار اعـزامـی گفت:

.فرهاد به ضرب تیشه شیرین را کشت

آیا من این تنم - این تن در حال رفتنم ؟.

یا روح من كه گرد تو پر می زند منم ؟.

من هر دوم به روح و تن آكنده وارتو.

اینگونه كز تو می روم و جان نمی كنم.

ای یار ! تازیانه ی تو هم نوازش است.

اینسان كه از تو می خورم و دم نمی زنم.

كرمم در آرزوی پریدن نه عنكبوت.

تاری كه می تنم همه بر خویش می تنم.

شاید به ناخنی بخراشم تنی ، ولی.

چون تیغی آختم ، به دل خویش می زنم.

روشن چراغ صاعقه ات باد همچنان.

ای آنكه هیچ رحم نكردی به خرمنم.

هر چند زخم خورده ی رنجم . به جای شكر.

در پیش عشق طرح شكایت نیفكنم.

اما چگونه با تو نگویم كه جا نداشت.

بیگانه وار ، راه ندادن به گلشنم.

با این سرود سبز سزاوار من نبود.

باغی كه ساختید ز سیمان و آهنم.

ای آنكه شیونم نشنیدی به گوش دل.

این شیوه باد ، تا بنشینی به شیونم.

بعد از این بگذار قلب بی قراری بشکند

 گل نمی روید چه غم گر شاخساری بشکند

باید این آیینه را برق نگاهی می شکست

پیش از آن ساعت که از بار غباری بشکند

گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه ام

صبرباید کرد تا سنگ مزاری بشکند

شاخه هایم تا ب زلفت را ندارند پس مخواه

تخته سنگی زیر پای آبشاری بشکند

کاروان غنچه های سرخـــــــــــ روزی می رسد

قیمت لبهای سرخت روزگار بشکند

پس شاخه های یاســـــــــــ ومریم فرق دارند

اری اگر بسیار اگر کم فرق دارند

شادم تصور می کنی وقتی ندانی

لبخند های شادی و غم فرق دارند

بر عکس می گر دم طواف خانه ات را

دیوانه ها ادم به ادم فرق دارند

من با یقین کافر جهان با شک مسلمان

با این حساب اهل جهنم فرق دارند

بر من به چشم کشته عشقت نظر کن

پروانه های مرده با هم فرق دارند

...

تا از تو هم ازرده شوم سرزنشم کن

اه این منم ای اینه کم سرزنشم کن

ان روز که من دل به سر زلف تو بستم

دل سرزنشم کرد و تو هم سرزنشم کن

ای حسرت عمری که به هر حال هدر شد

در بیش و کم و شادی و غم سرزنشم کن

یک عمر نفس پشت نفس با تو دویدم

این بار قدم روی قدم سرزنشم کن

من سایه پنهان شده در پشت غبارم

اه این منم ای اینه کم سرزنشم کن

...

حال من خوب است اما با تو بهتر می شوم

اخ تا می بینمت یک جور دیگر می شوم

با تو حس شعر در من بیشتر گل می کند

یاسم و باران که می بارد معطر میشوم

در لباس ابی از من بیشتر دل می بری

اسمان وقتی که می پوشی کبوتر می شوم

انقدر ها مرد هستم تا بمانم پای تو

می توانم مایه ی گهگاه دلگرمی شوم

میل میل توست اما بی تو باور کن که من

در هجوم باد های سخت پرپر می شوم

...

می خندی و تمام لبت قند می شود

یعنی که عشق صاحب فرزند می شود

جایی که سبز چشم تو به اسمان وزید

زیبا ترین بهـــــــــــار خداوند می شود

گل می کند طراوت البرز در دلم

وقتی تنت سپید دماوند می شود

این شعر تازه شیراب های لب توست

حالا لبت عروس دو لبخند می شود

...

ای درد بیا تا که غزل خسته نماند

از شعر فقط دایره ای بسته نماند

ای کاش بلالی برسد صوت اذان را

تا بانگ فقط بر سر گلدسته نماند

بشکن پس از ان حرف شکستن بزن ای دل

تا قلب غزل های تو نشکسته نماند

از دل به در اید که در دل بنشیند

تا قافیه جا گیرد و نشنسته نماند

ای اهل ادب فرصت نشر است بچاپید

که این حـــــــــــال به هم ریخته پیوسته نماند

...

من شاعرم اگر چه شبیه کبوترم

چاه است ارتفاع بلندی که می پرم

وقتی که باد می وزد این باد لعنتی

صد گوشه پخش می شود اوراق دفترم

در باد درک تازه ای از شاعرانگی ست

مانند شکل تازه ی اضلاع پیکرم

هرگز به درک کاملی از هم نمی رسند

پاهای ریشه بسته و دستان پرپرم

در پیله ی پرنده گیم خاک خورد و مرد

ان کودکی که گفت که یک روز می پرم

و من چقدر دیر پس از مرگ اسمان

پیوسته صبر می کنم و پیله می درم

من در کجای قصه ی خود خواب مانده ام

که اشنای خواب نشد چشم بسترم

هر شب هزار مرتبه خوابم نمی برد

هر شب هزار مرتبه از خواب می پرم

حالم چنان که پرسی و گویم خراب نیست

رنجی چنان که افتد و دانی نمی برم

ای اشتباه کودکیم وقت ان نشد

اواز لکنتت بکشد دست از سرم

این دلخوشی بس است برایم که مرده ام

این طعنه کافی است برایم که شاعرم

من مرده ام وگرنه چرا دسته دسته گل

بر یک مزار خالی و بی نام می برم

خود کار زندگیم پر از قطع و وصل بود

این فصل دیگری ست و خود کار دیگرم

...

باز در کلبه عشق

عکس تو قلب مرا ابری کرد

عکس تو خنده به لب داشت ولی

اشک مرا جاری کرد

..............................................................................................................................................................